________________
દેવચન્દ્રસૂરિ. અવધૂત યોગી પુરુષ ! સાધક અને જ્ઞાની પુરુષ ! એ વિહાર કરતાં કરતાં ધંધુકા પધાર્યા છે. ધંધુકામાં પોતે વસતિમાં – ઉપાશ્રયમાં બિરાજમાન છે. ત્યાં એક વડીલની આંગળી પકડીને એક નાનકડો બાળક એમને વંદન કરવા આવે છે. ચારેક વરસની એની ઉંમર હશે. વડીલની આંગળીએ આવે છે એ. ' ચાલતાં આવડે તો જાતે ચાલો. ન આવડે તો કોઈકની આંગળી પકડવાનું શીખો. બરાબર સમજજો. આપણે એમાં નાનમ સમજીએ છીએ કે હું કોઈની આંગળી પકડું? કોઈને “આંગળી કરી શકાય છે, પણ કોઈની આંગળી પકડી નથી શકાતી.
બાળક વંદન કરે છે, ને પછી ગુરુ પાસે ઊભો રહી જાય છે. એ હાથ જોડીને ભગવંતને વિનંતિ કરે છે -
भयवं ! भवण्णवाओ जम्मजरामरणलहरिहीरंतं । मं नित्थारसु सुचारित्तजाणवत्तप्पयाणेण ॥
નાનું બચ્ચું માંગણી કરે છે. આપણે પરંપરાગત રીતે જે કથા સાંભળી છે તે હું પછી કહીશ. જે ખરેખર બન્યું છે તે પહેલાં કહ્યું - બાળક માંગણી કરે છે તે શબ્દો કવિએ પોતાના ગોઠવ્યા હોય તો પણ તેમાં વ્યક્ત થતા ભાવ એક બાળકના છે. બાળકને આવા શબ્દો કદાચ ના આવડે. એ કહે છે કે “હે પ્રભુ ! જન્મ, જરા અને મૃત્યુના તરંગો દ્વારા મને તાણી જતા આ ભવસાગરમાંથી મારે બહાર નીકળવું છે; મને ઉત્તમ ચારિત્રની હોડી તમે બક્ષો, અને મને બહાર કાઢો !” બાળક માંગણી કરે છે કે મને ચારિત્ર આપો.
બહુ ઓછાં બાળકો હોય છે, જે નાની ઉંમરનાં હોય, ગુરુભગવંત પાસે ગયાં હોય, પાંચ-પંદરના ટોળામાં હોય, અને મહારાજ સાહેબ મોજમાં આવીને પૂછે કે બોલો છોકરાઓ ! તમારામાંથી દીક્ષા કોણ લેશે ? ત્યારે એવું બને કે દસમાંથી નવ ના પાડી દે. ૪ જણ બોલે જ નહિ, ૪ ના પાડે, ને એકાદ
