________________
સિદ્ધને વિચાર કરવા દઈએ. આ તરફ તેમના ઘરની સ્થિતિ તપાસીએ.
લક્ષ્મીબાને એમ હતું, સિદ્ધ ક્યાં જવાનો? હમણાં પાછો આવશે, પરંતુ સિદ્ધ પાછો ન આવ્યો. હવે તે મૂંઝાયા. પિતા શુભંકરને સિદ્ધ વિના ચાલતું નહોતું, પણ સિદ્ધ ક્યાંય દેખાતો ન હતો. તેથી ઘરમાં પૂછે છે - સિદ્ધ ક્યાં છે ? આજે કેમ દેખાતો નથી?
લક્ષ્મીબા ગભરાતાં ગભરાતાં બધી વાત કરે છે. પિતા સમજી જાય છે, સિદ્ધને દુઃખ લાગતાં તે ઘર છોડીને અન્યત્ર ચાલી ગયો છે. તપાસ કરતાં કરતાં ઉપાશ્રયે આવે છે. સિદ્ધને ગુરુભગવંત સમીપે શાંતિથી બેઠેલો જોઈ આનંદ અનુભવે છે. સિદ્ધ પાસે જઈ પિતા પ્રેમથી સમજાવે છે. ઘરે આવવા ખૂબ આગ્રહ કરે છે, પરંતુ સિદ્ધ સહેજ પણ મચક આપતો નથી. પિતા રડે છે, કાલાવાલા કરે છે. બેટા ! તું એક જ અમારો આધાર છે ! તારા વિના અમારું કોણ છે ? આ લખલૂટ સંપત્તિનો વારસદાર પણ તું જ છો. માટે બેટા, ઘરે ચાલ. તારા વિયોગમાં રડતી તારી મા અને ધન્યાને શાતા આપ. બેટા, તારી મા વતી હું માફી માંગું છું, પણ, હવે ઘરે ચાલ.
સિદ્ધ કહે - પિતાજી ! મને તમે જ જવાબ આપો. માતાજીની આજ્ઞાનું પાલન કર્યું, તે મારું કર્તવ્ય ખરું કે નહિ? બીજું, વડીલોનાં વચનોને જાવજજીવ પાળવાં તે મારી ખાનદાની-કુલીનતા છે. માએ જણાવ્યું હતું કે, જેનાં દ્વાર ખુલ્લાં હોય ત્યાં જા. આ ઉપાશ્રયનાં દ્વાર અડધી રાત્રે ઉઘાડાં હતાં. તેથી હું અહીં આવ્યો. હવે, જીવનભર અહીં જ રહીશ, તે મારો અડગ નિર્ણય છે, કોઈ ફેર નહીં પડે.
