________________
મા - મારો પુત્ર આવો ન હોય. દરવાજો નહિ ખૂલે. સિદ્ધ - તો અડધી રાત્રે ક્યાં જવું? મા – જેના દરવાજા ઉઘાડા હોય ત્યાં જા.
માના હૈયામાં અપાર વાત્સલ્ય હતું. એકનો એક પુત્ર છે. પુત્રને સન્માર્ગે લાવવો હતો, તેને માટે મા પ્રયત્ન કરે છે. પરંતુ ભાગ્ય જુદાં હોવાથી માનો સારો પણ પ્રયત્ન ખોટો ઠર્યો.
માનું વચન સાંભળીને સિદ્ધને આંચકો લાગે છે. હૈયું ખળભળી ઊઠે છે. તે જ ક્ષણે ત્યાંથી નીકળી જાય છે. ગામમાં ફરે છે. રાત્રિના ૩-૪ વાગે કોના દરવાજા ખુલ્લા હોય ! તમને પૂછું – કોના ખુલ્લા હોય?
જરા જોરથી બોલોને ? ઉપાશ્રયના !
વાહ ! તમારા ? તમારી તો શું વાત કરવી. સાધુસાધ્વીજી ભગવંતો બપોરે ૧૧ વાગે ગોચરી આવવાના છે, તેની જાણ હોવા છતાં જે લોકોના દરવાજા બંધ હોય, સાધુ પાછા જતા રહે, છતાં જેઓને કોઈ અસર પણ ન થતી હોય, તે લોકો પાસે બીજી શી અપેક્ષા રાખવી?
સાધુનાં દ્વાર અભંગ અને સદા ખુલ્લાં જ હોય, કારણ સાધુ નિર્ભય છે.
જે બીજાને નિર્ભયતા આપે છે તે જ નિર્ભય બની શકે છે. જે બીજાને શાંતિ આપે છે તે જ શાંતિ પામી શકે છે.
દીક્ષા ગ્રહણ કરતી વેળા સાધુ “કરેમિ ભંતે” ઉચ્ચરવા દ્વારા સમસ્ત જીવરાશિને અભયદાન આપે છે, તો હવે તેને ભય શેનો, કોનો ? માટે જ રોડ ઉપરના ઉપાશ્રયમાં પણ ખુલ્લા દરવાજે સાધુ નિર્ભયપણે નિશ્ચિતતાથી ઘસઘસાટ ઊંઘી શકે છે.
12
