________________
(૧૩૨)
કન્યાના પિતા શેઠ વિચારે છે, કે કન્યાનો એક પણ મહોત્સવ હું ઉજવી શકયો નથી. માટે યૌવન વયને પામેલ અને પ્રાણથી પણ અધિક પ્રિય મારી પુત્રીનો લગ્નમહોત્સવ તો મહા આડંબરથી જ ઉજવવો છે. એમ વિચારી લગ્નની પૂર્વ તૈયારીઃખો અત્યુત્સાહથી અને અતિવેગથી કરવા લાગ્યા. લગ્ન સમય અ તેનિકટ આવ્યો, ત્યારે પુત્રીના માતાજીનું આકસ્મિક મૃત્યુ થવાથી, લગ્ન મહોત્સવ સદંતર બંધ રહ્યો પણ જાતિકૂળની મર્યાદા પ્રમાણે માત્ર વર-વધૂના હસ્તમેળાપથી લગ્નવિધિની પૂર્ણાહુતિ કરવી પડી.
પિયરપક્ષ અને શ્વ૨સુરપક્ષ એમ ઉભયપક્ષ અતિધનાઢય હોવા છતાં, તેમ જ ઉભયપક્ષને કન્યા અતિપ્રિય હોવા છતાં, પૂર્વની જેમ અવનવા ભય, શોક, રોગ, આદિના કારણે પુત્રીને મનોનુકૂળ એટલે મનગનતા વિષયસુખ, તથા ઉત્સવ આદેના આનન્દનો યોગ પ્રાયઃ ન જ મળ્યો. એથી પુત્રી મનમાં અતી ઉદ્વિગ્ન થઈને સંવેગ પામી.
કોઈ એક દિવસે કેવળજ્ઞાની મહારાજ તે નગરમાં પધાર્યા. કેવળજ્ઞાનિ ભગવત્તને વન્દન નમસ્કાર કરીને પોતાના કોઈપણ પ્રસંગે એમ કેમ બને છે ? તેનું કારણ પૂછ્યું. યારે કેવળજ્ઞાની મહારાજે જણાવ્યું. કે તમોએ આજથી ત્રીજા લોલતીના ભવમાં અલ્પ નકરો. આપી. શ્રી જિન મન્દિરજીની અનેક વસ્તુઓનો ઉપયોગ કરીને. મહા આડંબર બતાવ્યો હતો. તેથી તમારા આત્માએ જે દુષ્કર્મ ઉપાર્જન કર્યું, તેનું આ અનિષ્ટ ફળ છે.
કન્યાએ તે પાપકર્મનું કેવળજ્ઞાનિ ભગવન્ત પાસે પ્રાયશ્ચિત કરી, પછી દીક્ષા અંગીકાર કરીને શુદ્ધ સંયમનું પાલન કરતાં આત્મકલ્યાણ સાધી મોક્ષપદને પામ્યા.
॥ ઇતિ શ્રી લક્ષ્મીવતીનું દૃષ્ટાન્ત
