________________
(૧૨૪)
કદાચ પરવશપણે દેવદ્રવ્યના ભક્ષકના ઘરે જમવા જવું પડે, તો પણ મનમાં ભારો ભાર દુઃખ હોવું જોઈએ. નિષ્ફરપણું તો ન જ હોવું જોઈએ. જમણમાં જેટલું દ્રવ્ય વપરાયું હોય તેટલું દ્રવ્ય જિનાલયમાં મૂકવાથી વિરોધ થાય. તેવા સમયે કુશળતાપૂર્વક વર્તવું જેથી અનર્થની વૃદ્ધિ ન થાય. અન્ય કોઈને જાણ ન થાય, તે રીતે જમવામાં જેટલું દ્રવ્ય વપરાયું હોય, તેના કરતાં પણ વિશેષદ્રવ્ય પરમાત્માના ભંડારમાં પૂરી દેવું. જેથી જમનારની ,દ્ધિ થઈ જાય. जिणदव्वरिणं जो धरइ तस्स गेहम्मि जो जिमइ सडढो । पावेणं परिलिंपड़, गेहणतो वि हु जइ भिक्खे ॥
અર્થ : દેવદ્રવ્યનું ઋણ જે ધારણ કરે અર્થાત જે દેવદ્રવ્યનો ઋણી-દેવાદાર હોય, તેના ઘરે જે શ્રાવક જમે, તો તે શ્રાવક પાપકર્મથી લેવાય છે. મનિવર ભિક્ષા ગ્રહણ કરે. તો તે મનિવર પણ પાપકર્મથી લેપાય છે.
પરમ પૂજ્યપાદ ગીતાર્થ ગુરુમહારાજ જણાવે છે, કે શાસ્ત્ર આજ્ઞા અનુસાર અને લોક વ્યવહાર અનુસાર જ્ય સુધી પરિવાર સહિત શ્રાવક દેવદ્રવ્યાદિક ધાર્મિકદ્રવ્યનો ઋણી બર્થાત્ દેવાદાર હોય, ત્યાં સુધી તે ઋણી શ્રાવકનો ધનધાન્યાદિ સર્વપરિગ્રહ દેવદ્રવ્યાદિકથી મિશ્રિત હોવાથી તે સર્વપરિગ્રહ દેવઆદિકનો
ગણાય.
પરમ પૂજ્યપાદ આચાર્ય શ્રી ધનેશ્વરસૂરીશ્વરજી મહારાજકૃત શ્રી શત્રુંજય માહાભ્યના પંચમસર્ગમાં નિમ્નલિખિત ૧૨૫માં કાવ્યથી પણ ઉપર્યુક્ત વાતનું સમર્થન થાય છે.
यथाऽन्ने विषसंसर्गो, दुग्धे कायिक-स्डगमः । तथात्मनो धनेनोच्चैः संसर्गो गुरुसम्पदः ॥ २५ ॥
