________________
११६
श्रीमुनिसुन्दरसूरिविराचेतः ।
दैवतत्वपदतो व्यदूरयत् ॥ १७ ॥ नाऽवधी: कमपि दानवादिकं, रोषतोषविवशोऽपि नाभवः ।
आज्ञयैव त्रिजगत् सुखाकृतं यत्त्वयेति विभुता तवाद्भुता ॥ १८ ॥
यासु नाथ पतयोऽपि नाकिनां कम्पमेव दधते हतौजसः ।
ता जनिव्ययजरादिकापद
स्त्वत्परो नहि निहन्तुमीश्वरः ॥ १९ ॥
ताभिराहितभृशव्यथस्तत
स्त्वां श्रितोऽस्मि शरणं जगत्प्रभुम् । तत्प्रसीद भगवंस्तथा द्रुतं
हन्मि ताः स्वपरयोर्यथाऽखिलाः ॥२०॥
त्वां विहाय जगतां हितं परान्
ये भजन्ति कुधियः शिवश्रिये ।
नान्त्यतीत्य जिन मानसं सरः
