________________
કેન્સરનું નિદાન કરીને હાથ ઊંચા કરી રજા લેનારા ડોકટર, દરદીને સૌથી વધુ ક્રૂર લાગે છે. અહીં લેખકશ્રી તેવી ક્રૂરતા નથી આચરતા. કેન્સરના નિદાન સાથે અકસીર જડીબુટ્ટી પણ પેશ કરે છે. હવે તો “પીછેહઠ એ જ આગેકૂચ' જેવાં પ્રકરણોમાં આવી જડીબુટ્ટીઓ વેરાયેલી પડી છે.
પજવનિકાયની વિભાવનાને પર્યાવરણની પરિભાષામાં રજૂ કરાય તો આજે સહજતાથી ગ્રાહ્ય બને. કર્માદાનના પ્રતિષેધની શાસ્ત્રીય મર્યાદાને યંત્રવાદનાં અનિષ્ટોના સંદર્ભમાં ચર્ચવાથી તે વિશેષ આવકારપાત્ર બને, તે આજનો સમય છે. કન્ઝયુમરિસ્ટ કલ્ચરની રૂપકડી પરિકલ્પનાના અનુસંધાનમાં મૂલવવાથી ‘ઉચિત વ્યય’નો ગુણ આજે વિશેષે પ્રતિષ્ઠા પાત્ર બની શકે છે. સમયવિદ્ મુનિ રોટલા અને ટપટપવાળી કહેવતથી સુજ્ઞાત છે. યુગ બદલાયો છે, લેખકે પરિભાષાનું પાણી બદલ્યું છે, મગ તો ઓરિજિનલ જ છે.
મોટી અટવીમાં કોઈ મહાલય મળી જાય, ઘોર દરિદ્રતામાં કોઈ મોટી લોટરી લાગી જાય, સહારાના રણમાં કોઈ રણદ્વીપ મળી જાય, કે ખારા સમુદ્રમાં કોઈ મીઠું ઝરણું પ્રાપ્ત થઈ જાય. તેવો અહેસાસ આજના સંતપ્ત માણસને આ પુસ્તકથી પ્રાપ્ત થાય તો નવાઈ નહિ.
લેખક મુનિરાજ શ્રી ઉદયવલ્લભ વિજયજી મારા સહવર્તી, ધર્મસ્નેહી કલ્યાણમિત્ર અને ગુબંધુ છે. ચિંતનયાત્રાનું પ્રસ્થાન કરુણાના મુકામથી થયું છે. સંતપ્ત અને અસ્વસ્થ જનમાનસને એક અકસીર બ્રેઈન-ટોનિકની બોટલ તે ધરી રહ્યા છે.
આ ડમરી મોટા વિચાર-વંટોળિયાને જન્મ આપે અને પેલો ઉપભોક્તાવાદનો મિનારો ઢળી જાય તો અકાળે અને અકારણે કેટલાંયના ઢીમ ઢળી જતાં અટકી જાય!
મુનિ મુક્તિવલ્લભ વિજય વિ.સં. ૨૦૫૫, મહા સુદ-૨ દોલતનગર, બોરીવલી (પૂર્વ)
