________________
વિવેકચૂડામણિ, ब्रह्मानन्दरसानुभूतिकलितैः पूतः सुशीतैर्युतै
युष्मद्वाक्कलशोज्झितैः श्रुतिसुखैर्वाक्यामृतैः सेचय । संतप्तं भवतापदावदहनज्वालाभिरेनं प्रभो
धन्यास्ते भवदीक्षणक्षणगतेः पात्रीकृताः स्वीकृताः ॥४१॥
હે પ્રભુ! સંસારરૂપ દાવાનળની ઝાળથી દાઝેલા અને આપને શરણે આવેલા આ–મને, આપ બ્રહ્માનંદના રસાસુભવવાળાં, પવિત્ર, અતિ શીતળતાવાળાં, આપના મુખરૂપી સુવર્ણકળશથી ઝરેલાં અને કાનને સુખ આપનારાં વચનરૂપ અમૃતથી સિંચે. જેઓ એક ક્ષણ પણ આપની (કુપા) દષ્ટિના પાત્ર બન્યા છે અને જેમને આપે પિતાના તરીકે સ્વીકાર્યા છે, તેમને ધન્ય છે. कथं तरेयं भवसिन्धुमेतं का वा गतिम फतमोऽस्त्युपायः। ' जाने न किंचित्कृपयाव मा प्रभो संसारदुःखक्षतिमातनुष्व ॥४२॥
હું આ સંસારરૂપી સમુદ્ર કેવી રીતે તરું? મારી શી ગતિ થશે? કયે ઉપાય છે? એ કાંઈ હું જાણુ નથી. પ્રભુ ! કૃપા કરી મને બચાવે; અને મારા સંસારરૂપી દુઃખને નાશ કરે.”
ગુરુ તરફથી અભયદાન तथा वदन्तं शरणागतं स्वं संसारदावानलतापतप्तम् । निरीक्ष्य कारुण्यरसारष्टया दद्यादभीति सहसा महात्मा ॥४३॥ विद्वान्स तस्मा उपसत्तिमीयुषे मुमुक्षवे साधु यथोक्तकारिणे। प्रशान्तचित्ताय शमान्विताय तत्वोपदेशं कृपयैव कुर्यात् ॥४४॥
એમ કહેતા, પિતાના શરણે આવેલા અને સંસારરૂપી દાવાનળના તાપથી દાઝેલા એ શિષ્યને જોઈ મહાત્મા ગુરુએ તરત જ પિતાની કરુણારસથી વ્યાપ્ત દષ્ટિથી તેને અભયદાન આપવું.
