________________
ગુરૂની ગરવી વાણી
૩૫૫
સ્વય' લક્ષ્યથી ભ્રષ્ટ થયેલા માણુની જેમ જન્મ, જરા અને મૃત્યુથી દુ:ખીત થયેલા કયારે પણ આ ભવસાગરને પાર કરી
શક્તા નથી.
માણસેાને માહમાં નાખનારા કેટલાક ગુરૂએ પથ્થર જેવા છે. તેઓ પાતે તે આ સંસાર સમુદ્રમાં ડૂબે છે, પણ સાથે સાંસારિક સુખની ઇચ્છાથી ખીજાઓને પણ તેમાં ડૂબાડી દે છે.
કેટલાક ગુરૂએ વાંદરા જેવા હેાય છે. જ્યાં સુધી પ્રયાજન સિધ્ધ ન થાય ત્યાં સુધી તે આધ પમાડે છે, પણ ત્યાર પછી તેઓના ત્યાગ કરી લુબ્ધ થયેલા તેએ. ખીજે સ્થળે ચાલ્યા જાય છે.
આથી વિચક્ષણ પુરુષાએ માણસામાં એક રત્ન સમાન અને સજ્જનાએ ઉપાસના કરવા ચેાગ્ય એવા ગુરુ ઉપર જ શ્રધ્ધા કરવી. તેને જ પેાતાના ગુરૂ સમજવા, માનવા ને પૂજવા માંસ અને મજાથી યુક્ત તથા વિષ્ટા અને મળમૂત્રના ઉત્પત્તિ સ્થાન રૂપ આ માનવ શરીર છે. એ શરીર ઉપર જેએ જરાપણ આસક્ત બનતા નથી, માહ રાખતા નથી, તેએ જ સાચા તત્ત્વજ્ઞાની છે એમ જાણે.
ક્રોધ હુમેશાં યાય છે. શત્રુઆને પેદા કરનાર ધ છે. ક્રાધ કરવાથી ઘણું બધુ નુકસાન થાય છે. સાંસારિક વ્યવહાર તે તેનાથી ખગડે જ છે. એટલું નહિ આત્માને પણ તે દુષિત કરે છે. માટે બન્યા ! કદી દાય કરશેા નિહ.
