________________
૩૨૧
બાંધવ બેલડી હાથમાં લેવાની એક સમયે તેને ધૂન હતી. એ ધૂન ચાલી ગઈ હતી. તેના બદલે આજ તે કર્તવ્ય બજાવી રહ્યો હતે.
રાજસભામાં આવી એ બેસતે ખરે, પરંતુ એ રાજસિંહાસન ઉપર બેસતા નહિ. પિતાના પિતાએ તેમજ વડીલ બંધુએ તેને જે સિંહાસન ઉપર બેસાડયો હતો એ યુવરાજ પદના સિંહાસન ઉપર બેસતો હતો. ( રાજસભામાં આવી સૌ પ્રથમ એ ભીમસેનના સિંહા. સનને પ્રણામ કરતે. ડીવાર ત્યાં ઉભા રહી. આંખ બંધ કરી મનોમન પોતાના અપરાધની ક્ષમા યાચતે અને પછી જ પિતાના સિંહાસન ઉપર એ બેસતો.
આજ સવારથી જ તેની જમણી આંખ ફરકી રહી હતી. તેને લાગતું હતું જરૂર આજ કંઈ શુભ સમાચાર મળશે. નક્કી કઈ પ્રિયજનનું દર્શન કે તેના સમાચાર સાંભળવા મળશે.
સભાને ચાલુ કામકાજમાં પણ એ તેને જ વિચાર કરી રહ્યો હતે. શું આજ મને વડીલ બંધુના સમાચાર મળશે? શું તેમના જ દર્શન મને થશે? તે તે કેવું સારું?
વચમાં સંદેશાવાહક ખબર લાવ્યું હતું કે વડીલ બંધુ ક્ષિતિપ્રતિષ્ઠિત નગરમાં છે. પણ ત્યાર પછી કંઈ સમાચાર મળ્યા નથી.
એ કુશળ તે હશે ને ? ભાભી ને બાળકે સાજા-નરવાં તે હશે ને ? મારા માટે એ શું વિચારતા હશે? મારા ઉપર ગુસ્સે ભરાયેલા હશે ? મને શ્રાપ તે નહિ દેતા હોય ને?
ભી. ૨૧
