________________
દેવના પરાભવ
૩૦૯
ત્યાં જ મે એમ ભેન ચીસ સાંભળી. મે ડરતાં ડરતાં ઉપર નજર કરી તેા બંનેનાં માથાં ધડથી જુદાં થઈ ગયાં હતાં. અને લેાહીના ફુવારા હવામાં ઊડી રહ્યો હતેા. મારા ગળામાંથી ચીસ નીકળી ગઈ. હું બેશુદ્ધ બની ગઈ.
થેાડીવારે ભાનમાં આવીને જોયું તે ઉપર ગગનમાં કોઇ નહાતુ. હું એખાકળી મની ગઈ. જ્યાં તેમનું લેાહી છંટાયુ હતુ ત્યાં દોડી ગઈ. પરંતુ ત્યાં તે કોઈનીય લાશ દેખાતી ન હતી.
હું પાગલ બનીને ગંગા નદીના કિનારા આગળ દેડી ગઈ. દૂરથી જોયું તેા એ ધડ ને એ અલગ માથાં ગંગાના તરંગે! ઉપર તરી રહ્યાં હતાં. હું... ત્યાં પહેાંચુ તે પહેલાં તા એ મારી નજર મહાર જતાં રહ્યાં.
બસ, ત્યારથી મારુ હૈયું હાથમાં નથી, મારા શેકના કેાઈ પાર નથી.
મારૂ દુઃખ હેાય તે હવે એક જ છે. મારી ભરજવાની હું એકલા એકલા કેવી રીતે જીવી શકીશ?
મેં લગ્ન જરૂર કર્યાં છે, પણ મે' હજી મારા પતિના સ્પર્શી સુદ્ધા પણ નથી કર્યાં, હજી હુ' અક્ષત યૌવના જ છું.
શું મારું યૌવન આમ અકાળે જ સુરઇ જશે ? જિંદગી અને જવાનીના આનંદ હું હવે જરાય માણી નહિ શકું ?
નહિ....નહિ મારાથી એ દુઃખ જરાય સહન થાય
