________________
દેવને પશાભવ
૩૦૫
પિતાની સામે રાજગૃહીને નરેશ ભીમસેન ઊભે છે, એ સાંભળતાં જ યુવતિએ રડવાનું બંધ કરી દીધું. પોતાના છૂટા મૂકેલા વાળને એક જ ઝાટકે પિતાની પીઠ ઉપર નાંખી દીધા. આંસુ લુછી નાંખ્યા. અને ગદગદ કંઠે ભીમસેનને કહેવા લાગી ?
“હે નરેશ! મારા દુઃખનો પાર નથી. હું તે ભરયૌવને લૂંટાઈ ગઈ છું. કર વિધાતાએ મારી સાથે ખૂબ જ ક્રૂર રમત ખેલી છે. અને તેમાં હું મારી બાજી સાવ જ હારી ગઈ છું.
હવે તે હે કૃપાળુ ! તમે જ મારે ઉદ્ધાર કરે ! તમે જ મારી જિંદગી અને જવાનને બચાવી લે ! તમારે ઉપકાર હું જનમેજનમ નહિ વિસરું.'
“પણ બેન! તું તારા દુઃખની કંઈ ખુલાસાથી તે વાત કર. તારી આ વાતથી મને શી ખબર પડે કે તને શું દુખ છે? માટે બેન! મને તું તારી પૂરેપૂરી હકીકતની જાણ કર.” ભીમસેને કીધું.
“હે કરૂણાસિંધુ ! હું વિદ્યાધર કન્યા છે. વિતાવ્ય પર્વત ઉપર વિજય નામનું નગર છે. ત્યાં મારા પિતા મણિર્ડ રાજ્ય કરે છે. મારી માનું નામ વિમલા છે. અને તેમની હું ગુણસુંદરી પુત્રી છું.
મારી યૌવન અવસ્થા થતા મારા પિતાએ મારું પાણિગ્રહણ કુસુમપુર નગરમાં આવેલા ચિત્રવેગ વિદ્યાધર સાથે કર્યું. આ પાણિગ્રહણ સ્વયંવરથી મેં કર્યું હતું.
ભી. ૨૦
