________________
ભાગય પા
૨૪૭
નગરશેઠ અને નગરશેઠાણી હાંફળાં ફાંફળા થઈ ગયાં. તેમના સત્કાર માટે તેએ હાથ જોડીને ઊભાં રહ્યાં. અને અત્યંત આદર ભાવથી સુલેાચનાને પાતાની હવેલીમાં લાવ્યા.
*
રાણી મા ! આજ આપ આ તરફ પધાર્યાં? મને સ ંદેશા મેાકલ્યા હાત તા હું પોતે આપની સેવામાં હાજર થઈ જાત. આપે શા સારું' આટલે શ્રમ વેચે ?’ નગરશેઠે વિનય કર્યો.
· નગરશેઠ! આપને ત્યાં સુશીલા નામે કોઈ સ્રી કામ કરે છે?’ મહારાણીએ સીધેા જ પ્રશ્ન કર્યાં.
'
‘હા. છેલ્લા એક માસથી એ સ્ત્રી મારી હવેલીની સાફ સુફીનુ કામ કરે છે. વાસણ અને કપડાં પણ તે જ ધુએ છે. ઘણી જ ભલી માઈ છે. કોઈ ઊંચા ખાનદાનની એ લાગે છે. પણ નસીબના વાંકે આજ આ દશા ભગવતી હાય તેમ લાગે છે! નગરશેઠે વિગતથી ખુલાસેા કર્યાં.
સુલેાચનાનું અંતર ચીરાઈ ગયું. પેાતાની મેાટી બેનની આ અવદશા ? હું રાજરાણીનુ સુખ ભાગવું ને એ ઘર ઘરનાં ઠામ માંજે? અરરર ખિચારી ! કેવાં દુઃખ ભાગવી રહી છે! આ વિચારમાં તેની આંખ આંસુથી છલકાઈ ઊઠી.
અરે ! આપની આંખમાં આંસુ ? આપ રડી કેમ રહ્યાં છે ? શું એ દાસીએ કંઈ આપનું ખરાખ કયું છે ?” નગરશેઠને કઇ ખખર ન હેાવાથી પૂછ્યુ
'
નગરશેઠ ! તમે મને જલ્દી તેમની પાસે લઈ જાવ, અધીરાઈથી સુલેાચનાએ કીધું.
