________________
વિધાતા ! આમ કર્યાં સુધી ?
૨૨૧
તે શુ પૂર્વ ભવે મેં ઘણાં જ અશુભ કર્યાં કર્યાં હશે ? શુ મે ખાળકોના ધાવણ છેડાવ્યાં હશે ? લૂંટફાટ કરીને નિર્દોષ એવા વટેમાર્ગુ આને લૂંટયા હશે ? પશુ પક્ષીઓને માજમાં માર્યાં હશે ? સાધુ–સંતા ને સ્રીઓ ઉપર મે અત્યાચાર ગુજાર્યા હશે ? કોઈનું ધન દગાથી લૂંટી લીધું હશે ? ન જાણે મેં કયાં કયાં પાપા કર્યાં હશે ?
જ્ઞાની ભગવત સિવાય એ મને કોણ કહે ? એ પાપે તા જે હોય તે. પણુ આ વર્તમાનની વેદના કેવી રીતે. દૂર કરવી ?
ધન વિના મારા અને મારા કુટુંબને જીવન નિર્વાહ કેવી રીતે ચલાવવા ? હવે તા આ શરીર પણ સાથ નથી આપતું. અનેક દિવસેાના રઝળપાટ અને વારવાર મળેલી નિષ્ફળતાઓથી તે પણ કગાળ બની ગયુ છે. ચેતન તેા. હવે સાવ જ આસરી ગયું છે. મારી આશા હવે મરી પરવારી છે, ભવિષ્યની કાઇ જ ઉજળી નિશાની જણાતી નથી.
થોડી ઘણી કંઈક હૈયામાં ગરમી આવી હતી, તે પણ સાધુના વિશ્વાસઘાતથી ઠરીને જામ થઈ ગઈ છે, એહ ! મારા જીવનને ધિક્કાર છે! મારું' જીવવુ. હવે વ્યથ છે! ન તે! હું મારા ખાળક ને પત્નીને ઉપયાગી બની શકયા, કે ન તા હુ· ખૂદ મારા પેાતાના ઉપયાગમાં પણ રહી શકચે મારા એકલા પડતુ પણ પૂરું કરવાની મારામાં હામ નથી રહી. આવા અસહાય, કંગાળ ને દીન જીવનને ટકાવીને શુ કરવાનું ?
