________________
રે નકામે ગયો
૧૭૧ “તને દુઃખી જાણીને એક તે મેં તારા પર દયા કરી અને હવે તું મારા ગળે પડે છે? તને તે કંઈ લાજ શરમ છે કે નહિ? મારો પાડ માનવે તે બાજુ ઉપર રહ્યો અને હવે મારા પર આળ મૂકે છે? ખરેખર! તું તે બદમાશ માણસ લાગે છે. નહિ તે અરિજય અને જિતશત્રુ તને મદદ ન કરે? ભાઈમાં તે લખણ છે નહિ અને હવે મારી પાસે શત્રે માંગે છે? જા, ભાઈ ! જા. તું તારે રસ્તે પડ. મારો સમય હવે બરબાદ ન કર.” - ભીમસેનને તીરસ્કાર કરીને ધનસાર શેઠ પોતાના કામે ચાલી ગયા. ભીમસેન તે આ નવી ઉપાધિથી વધુ ડઘાઈ ગયે. હજી જિતશત્રુની નિરાશાના ઘાથી વાગેલી કળ માંડ માંડ શમી હતી, ત્યાં ધનસારે એક વધુ આઘાત આપે. તેનું હૈયું છિન્નભિન્ન થઈ ગયું. મરમ કાળઝાળ ગુસ્સે વ્યાપી ગયે. પણ પરિસ્થિતિ સમજીને વિવેક રાખી તેણે સંયમ રાખે. અને ઉદાસ અને હતાશ હૈયે ત્યાંથી નીકળી પડયો. | નેકરીની આશાથી વિફળ થવાથી ધનની ચિંતા તે હતી જ. હવે ભીમસેનને પત્ની અને બાળકની ચિંતા થવા લાગી. તેઓ શું કરતાં હશે? સુશીલા બિચારી કયાં કામ કરતી હશે? દેવસેન અને કેતુસેનનું શું થયું હશે ? તેઓને નિયમિત ભેજન મળતું હશે ? તેમની પાસે પહેરવા પૂરતાં કપડાં હશે? ઠંડીની રાતમાં ઓઢવાં જાડાં કઈ સાધન હશે ! ન જાણે આ એક વરસમાં તે બધાંની શી દશા થઈ હશે ?”
