________________
ભદ્રાની ભાંડણ લીલા
૧૩૯ સુશીલા ખાલી હાથે પાછી ફરી. આ જોઈને તે ગુસ્સાથી બેલી ઊઠી: ૮ ખાલી હાથે કેમ આવી ? થાળી-વાડકે લઈ આવ.”
ત્યાં તે કશું જ નથી.” સુશીલાએ ડરતાં ડરતાં કહ્યું.
હું શું કહ્યું? ત્યાં થાળી-વાડકે નથી ? તે ગયાં કયાં ? તે જ તે સવારે ત્યાં મૂક્યાં હતાં. પછી જાય કયાં?
મને શી ખબર બેન ?' સુશીલાએ કીધું.
તે કોને ખબર? મને ખબર? કુટા ! એક તે ચોરી કરે છે ને ઉપરથી શીરી કરે છે ? છેલ્લા કેટલાય દિવસથી ચાર પાંચ વાસણ ખૂટે છે પણ હું બોલતી નહોતી. અને શેઠને પણ કહેતી નહોતી. પણ આજ તે મારાથી રહેવાયું નહિ. મેં જ તને એ થાળી-વાડકે બહાર લઈ જતા જોઈ છે ને પાછી ઉપરથી શાહુકારી કરે છે કે મને ખબર નથી. આમ જ તું બધાં વાસણ ચોરી જતી લાગે છે. બોલ! એ થાળી-વાડકે તું કયાં મૂકી આવી છે? કેને આપી આવી છે? કોને વેચ્યાં છે? બેલને, મૂંગી શું મરી છે? મોંમાં મગ ભર્યા છે?
સુશીલા તો આ સાંભળીને ડઘાઈ જ ગઈ. તે કંઈ જ ન બેલી. માથું ઢાળીને ઊભી રહી. શેઠ અને ભીમસેન પણ આ વાત સાંભળી સજખ્ત થઈ ગયા.
સુશીલાને એમ મૌન ઊભેલી જોઈ ભદ્રા ફરીથી તાડુકી ઊઠી :
બેલે શેની બાપડી ! બેલે તે બે ખાય ને. મને તે
