________________
ભટ્ટાની ભાંડણ લીલા
૧૩૭
શેઠનાં આવાં વચના સાંભળી ભીમસેન લજ્જા અનુ ભવવા લાગ્યા અને નાકરી જવાના ભયથી ગળગળે! મની ગયા. શેઠને આ વભર્યાં કઠે તે કહેવા લાગ્યા :
‘નહિ નહિ, શેઠ! એવું ન ખેલશો. તમે તેા દયાળુ છે. મારા પરમ ઉપકારી છે. તમે મને નાકરીમાંથી કાઢી મુકશે! તેા હું કયાં જઇશ ? મારું શું થશે ? હુ તા આપના બાળક છું. મારા ઉપર આપ ધ ન કરે. અરાખર ધ્યાનથી મધાં કામ કરીશ.'
લક્ષ્મીપતિ શેઠને પણ દયા આવી ગઇ. તેમણે મૌન ધારણ કર્યું. થાડીવાર પછી ખેલ્યા : 'ઠીક, હવેથી કામમાં ખરાખર ધ્યાન રાખજે. અને કડક રીતે ઉઘરાણી કરજે.'
ભીમસેન તે પછી કામમાં ખરાખર ધ્યાન રાખવા લાગ્યા. પેાતાનાથી કંઈ ભૂલ ન થઈ જાય તેમ કાળજી રાખવા લાગ્યા ઉઘરાણી કરવામાં તે થાડા ઉગ્ર થવા લાગ્યા. આમ તેનું ગાડું ચાલવા લાગ્યું.
પણ વિધિને ભીમસેનનું ગાડું ખરાખર ચાલે તે પસંદ ન હતું. એ હજી તેની ઘણી કસેાટી કરવા માંગતી હતી. એક દિવસ એવી કસેાટી આવીને ઊભી રહી. એક અપેારે શેઠે ઘેર આવ્યા. તેમને દેશૌચ માટે જવું હતું. આ માટે તેમને પાણી જોઈતુ હતુ. ભદ્રા તે સમયે ઉપરના ખંડમાં હતી. આથી સુશીલાએ કળસેા પાણી ભરીને આપ્યા. દેહશૌચથી આવ્યા બાદ તેણે જ શેઠને હાથ-પગ ધાવરાવ્યા. આ સમયે અનાયાસ જ શેઠની નજર સુશીલા ઉપર ગઈ,
