________________
પૂજ્ય શ્રીમોટાઃ જીવનચરિત્ર
૧૯ ભરોસો રાખી, શરણાગતિ સાથે પ્રભુભજન કર્યે રાખતા. ઉત્કટ નિરંતર સાધનાને પરિણામે ૧૯૩૪માં તેમને સગુણ સાક્ષાત્કાર રૂપે શ્રીકૃષ્ણનાં દર્શન થયેલાં. સને ૧૯૩૯ની રામનવમીએ અંતનો સાક્ષાત્કાર થયો.
પછીથી તેમણે હરિજન સેવક સંઘનું કામ છોડી જે જીવ આવે તેને ઈશ્વર પ્રત્યે અભિમુખ કરવા સહાયભૂત થવા મનથી નિર્ણય કર્યો.
ચુનીલાલનાં માતુશ્રીને આ વાતની જાણ થઈ. તેમના સ્વભાવ પ્રમાણે તેમણે તેમને બોલાવી ઠપકો આપ્યો અને કહ્યું કે પાશેર ચણ ચકલાને દાણા નાખવા મળતા નથી. તું આટલી નાની નોકરી છોડી શો જગ જીતી જવાનો છે !
ભગતે માતાને ખૂબ સમજાવ્યાં અને માતાને માસિક પાંચછ રૂપિયા મળે એવી વ્યવસ્થા કરી. માતાએ એ સમયે એક શરત મૂકી કે જ્યારે હું મરી જાઉં ત્યારે અંતઘડીએ તારે હાજર રહેવું. માતાને ભગતે એ મુજબનું વચન આપ્યું.
સિંધિયા નેવિગેશન કે.ના મેનેજર શ્રી પરસદભાઇની બે પુત્રીઓની સંભાળ લેવા ભગતને બનારસ જવું પડ્યું. પાછળથી માતાને ગંભીર માંદગી આવી. હજુ તો બનારસ આબે દોઢેક માસ જ થયો હતો. બનારસ યુનિવર્સિટીનો નિયમ હતો કે વિદ્યાર્થિની સાથે વાલી રહે તો જ મકાન ભાડે મળે. તેમને મનમાં ખૂબ જ ગડમથલ થઈ. પરસકભાઈને તેમણે પુછાવ્યું કે શું કરવું. પરદભાઈએ સૂચવ્યું કે દીકરીઓને કોઈ સંબંધી પાસે મૂકી નડિયાદ આવી જવું. ભગતને મથામણ થઈ. કોની પાસે દીકરીઓને મુકાય? કોઈ સંજોગોમાં નડિયાદ જવાય નહીં એમ
