________________
૧૨
પૂજ્ય શ્રીમોટા
દાદરા પરથી ફેફરીના હુમલાથી ગબડતા ગબડતા પરસાળમાં પછડાયા ! હુમલો શાંત થયો. એટલે નર્મદાતટે મળેલ મહાત્માનાં દર્શન થયાં. તેમણે ફરી ભારપૂર્વક પ્રભુસ્મરણ કરવા કહ્યું. શ્રદ્ધા રાખવા કહ્યું. મહાત્માના દર્શનથી ઊંડા વિચારમાં પડી ગયા. નામસ્મરણ વિશે મનમાં ગડમથલ શરૂ થઈ. પ્રભાબાને વાત કરી. પ્રભાબા તો ખુશ થયાં અને કહ્યું, ‘અલ્યા, તું બડભાગી છે ! મહાત્માનાં દર્શન કરવાનું કોને મળે ? તારું મોટું ભાગ્ય જ કહેવાય. શંકાકુશંકા છોડી ભગવાનનું સ્મરણ કર. ઊઠતાંબેસતાં, હરતાંફરતાં, ખાતાંપીતાં, બધું જ કામ કરતાં એકમાત્ર ભગવાનનું નામસ્મરણ કર્યા કર, એમાં મગ્ન બની જા, તારો રોગ જરૂર મટી જશે.'
ચુનીલાલને એ વખતે સાધુમહાત્માનાં વચનો કરતાં પોતાની આધ્યાત્મિક માનાં વચનોમાં વધુ શ્રદ્ધા હતી. બીજી અડગ શ્રદ્ધા હતી ગાંધીજી પર. તેમણે તો પત્ર દ્વારા ગાંધીજીને પુછાવ્યું કે નામસ્મરણથી રોગ મટે ખરો ? ગાંધીજીએ જવાબ આપ્યો કે ભગવાનનું સ્મરણ કરવાથી રોગમાત્ર મટી જાય.
ચુનીલાલની નામસ્મરણની શ્રદ્ધા આ રીતે બલવત્તર બની. નામસ્મરણ શરૂ કર્યું. સમય વધારતા ગયા. જે દિવસે ભગવાનનું સ્મરણ ન કરી શકે તે દિવસે ખાવું નહીં એવો દૃઢ સંકલ્પ કર્યો. આ સંકલ્પ ફળ્યો. નામસ્મરણ વધતું ચાલ્યું અને ઈશકૃપાથી તેમનો રોગ દૂર થયો. તેઓ કહે છે કે નામસ્મરણથી રોગ તો મટ્યો, પણ બીજો ફાયદો મનમાં થયો. આંતરિક રીતે ગુણોનો વિકાસ થવા લાગ્યો. આંતરબાહ્ય બંને રીતે અનુભવ થયો. નામસ્મરણમાં દિલ લાગતું જ ગયું. દિલમાં આનંદની અનુભૂતિ
