________________
હજરત મહંમદ પયગંબર સાહેબની કુનેહથી તે રાજાની યોજના નિષ્ફળ ગઈ. બીજી એક વાર રોમના બાદશાહની એવી ચાલબાજી વ્યર્થ કરી દીધી. આમ સ્વાતંત્ર્યપ્રેમ, દેશભક્તિ, સમજદારી, ભાઈચારો, શાંતિપ્રિયતા, વિચારશક્તિ વગેરે ઉત્તમ ગુણો મહંમદ સાહેબના વ્યક્તિત્વમાં પ્રગટતા રહ્યા. એવામાં એમની કુનેહ, અગમચેતી અને તટસ્થતાનો એક પ્રસંગ બન્યો. કાબાના મંદિરમાં તિરાડ પડી હતી એટલે તેની મરામત થતી હતી. આ વખતે પવિત્ર પથ્થર “હજરે-અસવદને દીવાલમાં બેસાડવા માટે કુરેશી કબીલાનાં ચાર કુટુંબો વચ્ચે હક બાબત ઝઘડો થયો અને મહંમદ સાહેબને એનો તોડ કાઢવાનું સોંપાયું. એમણે એક ચાદર પાથરી પથ્થર તેના પર મૂકી ચારે કુટુંબના વડાને એક એક છેડો પકડી પથ્થર દીવાલ નજીક લાવવા કહ્યું અને આ રીતે પથ્થર છેક નજીક આવતાં મહંમદ પયગંબરે તેની અસલ જગ્યાએ ગોઠવી દીધો. આમ કુટુંબોની ભારે તારાજી એમણે બુદ્ધિપૂર્વક અટકાવી દીધી.
મહંમદ પયગંબરને એકાંતવાસ અત્યંત પ્રિય હતો એટલે વારંવાર મક્કામાં આવેલી ટેકરીઓની હીરાની ગુફામાં તેઓ જઈ બેસતા અને ચિંતન, મનન અને નિદિધ્યાસનમાં સમય વિતાવતા. તેમ જ ઉપવાસ, ઉજાગરા, ધ્યાન અને પ્રાર્થના કરતાં કેટલાય દિવસો કાઢી નાખતા. સાચા ધર્મના સંશોધન અર્થે અને વિપથગામી કોમના ઉદ્ધાર વિશે સતત વિક્ષુબ્ધ રહેતા. એમાંથી એમને સત્ય લાધવા માંડ્યું. એમની શ્રદ્ધા એકેશ્વરમાં દઢ થઈ. એમને સ્પષ્ટ ભાન થયું કે પોતાની કોમ અનેક દેવદેવી અને તેની મૂર્તિઓને અંધશ્રદ્ધાથી ભજે છે એટલે કુસંપ અને
