________________
પરંધામનો પરમહંસ
૪૩ પડખે જ સૂરગાંવ હતું. રોજ સવારે સાત વાગ્યે હાથમાં ઝાડુ અને પાવડો લઈને આ બ્રાહ્મણ ભંગી નીકળી પડતો. ગામની ગલીઓ વાળીઝૂડીને સાફ કરવી, મેલું ઉપાડીને ખેતરમાં દાટી આવવું, આ એમનો નિત્યક્રમ. સૂરજ ઊગવાનું ચૂકે તો વિનોબા સૂરગાંવ જવાનું ચૂકે.
પણ તે દિવસે ધર્મસંકટ આવી પડ્યું. વરસાદના દિવસો. વચ્ચેની નદી પાર ન કરાય તેવી રીતે છલકાઈ ઊઠી. નદીકાંઠે જઈને તો ઊભા રહ્યા, પણ હવે શું કરવું? વિચારમાં હતા, ત્યાં સામે કાંઠે કોઈ માણસ દેખાયો. બૂમ પાડીને કહ્યું, “ભાઈ, મારું એક કામ કરીશ?' ‘‘શું કામ છે, કહો!' ‘‘તારા ગામના વિઠોબાના મંદિરમાં જઈને કહેજે કે તમારો ભંગી રોજની જેમ આજેય આવ્યો તો હતો જ. પણ નદીમાં પૂર છે, એટલે એને પાછા જવું પડ્યું છે. કાલે એ પાછો આવશે ત્યારે બે દિવસનું ચડી ગયેલું કામ પતાવી લેશે.''
પેલો માણસ તો બિચારો બાઘો થઈ બાબા સામું જોતો જ રહ્યો, “કેમ, મારો સંદેશો બરાબર સમજાયો ને? બોલો જોઉં, શું કહેશો?''
હા..હા. એ જ કે, વિનોબા આજે આવ્યા હતા. પણ પૂર આવવાથી પાછા ગયા છે.''
ના, ભાઈલા, ના, એમ નહીં, એમ કહેવાનું કે તમારો ભંગી આવ્યો હતો.''
વરસાદના દિવસોમાં પણ વિનોબા સૂરગાંવ પહોંચી જતા. એ કહેતા જ કે, “મારો આદર્શ તો સૂર્યનારાયણ છે. સૂર્યનારાયણ
