________________
આત્મવિલાપન
જરા સાવધાન થઈ સાંભળવા લાગ્યા.
વીણાના તાર પર રેલાઈ રહેલા ભાવગીતમાંથી જીવનનું સમસ્ત માધુ આળસ મરડીને ઊભું થઈ રહ્યું હતું.
૧૧૧
ચેાડીવાર તેા એમ ને એમ પડી રહી એણે એ સૌન્દર્યભીના મધુર સૂરાનુ પાન કર્યું, પણ વધારે વાર એનું ચિત્ત ન થભી શકયું. એ ઊભેા થયા. હાથપગ ધાયા અને સ્વચ્છ થઈ અશ્વ પર આરૂઢ થયા. જે સ્થાનમાંથી આ સ્વરમાધુરી રેલાતી હતી ત્યાં એ આવી પહોંચ્યા.
ગગાના કિનારા પર એક વિશાળ ઉપવનમાં શાંત આશ્રમ આવ્યેા હતા. આશ્રમના જમણા દ્વારે એક નાનકડું છતાં કલામય મંદિર હતું. આ મંદિરના આરસમઢયા પ્રાંગણમાં એ માળાએ બેઠી હતી.
પહેલી બાળાના દેહ પર ઝીણુ શ્વેત વસ્ત્ર લહેરાઈ રહ્યું હતું. એની આંખેા પ્રતિમામાં સ્થિર હતી. એના ખેાળામાં વીણા હતી. એ વીણાના તાર પર એની નાજુક આંગળીએ રમી રહી હતી, અને હૃદયને ઓગાળી દેતું ભાવગીત એના કડમાંથી નીતરતું હતું.
એ બાળાની પડખે ખીજી એક માળા બેઠી હતી. એની આંખા ચપળ હતી. એણે આસમાની એઢણી ઓઢી હતી. કાળજીપૂર્વક પેલી રાજેશ્વરી જેવી દેખાતી ખાળાના સાજને સાથ આપવા ઝીણી ઝીણી ઘૂઘરીવાળી ખજરીથી એ તાલ પૂરી રહી હતી.
સરિતાના કિનારા, અરણ્યની મુક્ત પ્રકૃતિ, શાન્ત
