________________
૧૧૪
આત્મજાગૃતિ
મિત્રના કીર્તિ'ચન્દ્રને રાહુ મની ગળી જતા હોય તે શા કામના ? રઘુ! આપણે તે ખાળગોઠિયા. તુ' જાણે છે કે હું સાના ભલાની ભાવનામાં રમું છું. અને મિત્રનું જ ભલું ન કરી શકુ તે ખીજાનું ભલુ' તે હું શું કરી શકું ? જે ગ્રન્થ તારા દિલ પર ઘા કર્યાં એ ગ્રન્થના સે... પાણીમાં ઘા કર્યાં.....
અણુના આ દશ્ય પર પૂનમના ચાંદ ચાંદની વર્ષાવી રહ્યો હતા. આંખમાં આવેલા આંસુને લૂછતાં રઘુનાથે કહ્યું: મિત્ર, તે જુલમ કર્યા. તારા વર્ષાના શ્રમ પાણીમાં ગયા. પણ તારી આ જગતવ્યાપી કીતિ...? -
તા
રઘુ ! કીર્તીિની ખાખને જે શરીરે ચાળી જાણે તે જ કંઇક કરી શકે. કીર્તિના માહ છેડ્યા વિના કલ્યાણુ નથી. મારી કીર્તિ ફાઈના ય માટે ભયરૂપ હાય તા એ કીર્તિથી સર્યું !' આ સાંભળી રઘુનાથ એના ચરણામાં ઢળી પડ્યા. ચૈતન્યદેવ ! તેં જ ખરું' મેળવ્યુ. મે'તા કેવળ ટીકાએ જ કરી છે. અમે પૂજાઇશું. તમે અણુપ્રિછ્યા રહેશે, પણ પૂજાનારા તળિયે જશે અને અણુપ્રિછયા તરી જશે.....
"
આ પ્રસંગ આપણને ક્ષણભર વિચાર કરતા કરી મૂકે છે. આપણે આપણા વર્તમાન જીવન સાથે આ પ્રસંગને સરખાવીએ તે આપણુ' જીવન કેવુ વામણું લાગે ? આપણે યાં જઇએ ત્યાં ભય જ ઊભા કરીએ છીએ. આપણી વાણીમાં અભય નથી, આપણા વનમાં અભય નથી, આપૃણા- હૈયામાં અભય નથી. ચારે બાજુ ભયનુ સામ્રાજ્ય પ્રવર્તી રહ્યું છે. આપણા સમાગમમાં આવનાર આપણા ભય રાખે અને સામાના સમાગમમાં જતાં આપણે ભય રાખીએ. આ રીતે અરસપરસ ભય ને અવિશ્વાસ
