________________
પ્રકાશની વેદી પર
દૂરદૂરના પ્રદેશમાં બુદ્ધ ધર્મનો પ્રકાશ પ્રસરાવવાની તીવ્રતા આચાર્ય દીપકરના મનમાં ઘોળાઈ રહી હતી, મનમાં મંથન હતું. શિષ્યોએ પૂછ્યું: “પ્રભુ, એવું શું છે જેણે આપને આટલા વિચારમગ્ન કર્યા છે?
મંથનને વાચા આપતા આ વૃદ્ધ આચાર્યે કહ્યું “આપણે સૌ ભકતોના માનપાનના માનસિક સુખમાં કેટલા ડૂબી ગયા છીએ કે દૂરદૂરના અજાણ્યા પ્રદેશોમાં જઈ ધર્મપ્રચાર કરવાની કોઈને ઇચ્છાય થતી નથી. પ્રતિષ્ઠા, પ્રસિદ્ધિ અને પૂજનનું સુંવાળું બંધન કેવું મજબૂત હોય
છે.”
ત્યાં પૂર્ણ નામના શિષ્ય નમન કરી કહ્યું: “પ્રભમને આજ્ઞા આપ. અનાર્ય દેશમાં ધર્મપ્રચાર કરવા હું જઇશ.”
“પણ એમ કરવા જતાં તમારું આયુષ્ય ઓછું થશે.” આચાર્યું ભવિષ્ય ભાખ્યું.
પૂણે છોડ પર ખીલેલા ફૂલ ઉપર નજર ઝુકાવી. “ગુરુદેવ! ફૂલનાં જીવન ટૂંકાં જ હોય છે ને! પણ થોડા જ સમયમાં એ કેટલી સુવાસ, કેટલો રંગપરાગ અને કેટલું સુકુમાર સૌન્દર્ય પાથરી જાય છે. ઘણા ખરા માણસો હેતુ વિના જ મરે છે. હું તે ધર્મપ્રચાર અને કરુણાને પ્રકાશ ફેલાવતાં મરીને અમર થઈશ.”
ఉంటున్నాలులో లాల్
