________________
© નિષ્ફળ(રિલિજિબિલિ
કરુણાભાવ પૂજ્યશ્રીની એ કરુણા નીતરતી આંખે તે કેમે ય ભુલાતી નથી! એક ગધેડાની પીઠ પર પાટું પડયું હતું, એમાંથી લોહી વહી જતું હતું. ઉપરથી કાગડા ચાંચ મારી એને હેરાન કરી રહ્યા હતા. એ દોડતું દોડતું ઉપાશ્રયના દ્વારે આવ્યું.
પૂ. મુનિરાજ શ્રી ચન્દ્રકાન્તસાગરજી મહારાજનું ધ્યાન એ બાજુ ગયું. એમનું માખણ શું કોમળ હૃદય દ્રવી ગયું. બાજુમાં રહેતા યુવાનને એમણે કહ્યું: “તમે અહિંસાની વાતે તે ખૂબ જ કરો છો, પણ આ ગધેડું રિબાય છે. તેને જોઈ તમને કંઈ કરવાનું મન થાય છે ખરું?”
યુવાનોએ મળી ગધેડાને રોકી એના ઘા પર ઘાતેલ રેડી, એના પર રૂ મૂકી કંતાનને પાટો બાંધ્યો અને ઉપર પાતળી દોરી બાંધી. તેને હવે કંઈક શાતા વળી હતી, જ્યારે પૂજ્ય મહારાજશ્રીની આંખોમાંથી કરુણા વરસતી હતી.
પૂજ્યશ્રીએ કહ્યું: “કુંભાર અને ધોબી કેવા સ્વાર્થી છે! સશકત હોય ત્યાં સુધી એની પાસેથી પૂરેપુરું કામ લે અને બિમાર પડે એટલે પશુઓને મારી ભગાડે” ”
પૂજ્યશ્રીની વાણી યુવાનને સ્પર્શી ગઈ. એક યુવાને તો કમાલ કરી: એ પોતાના બંગલામાં જઈ ચૂલા પર રંધાઈને તૈયાર થયેલો ભાત એક કથરોટમાં ઠાલવી લઈ આવ્યો અને એ થાળ ભૂખ્યા પશુ આગળ ધર્યો -
ગદ્ધો આજે ખાતો હતો, અને તે પણ પાછા દિલ્હીનાં ચાવલ!
Catalana CHACHA
