________________
સંપત્તિ નહિ, સહાનુભૂતિ એની ઉમર સિત્તેર વર્ષની હતી. ટૂંકા પગારમાં જિંદગીભર નોકરી કરતા એ માણસને વૃદ્ધાવસ્થા આવતાં છૂટો કરવામાં આવ્યો હતો. હવે કરવું શું? પત્ની વીસ વર્ષ પહેલાં મરી ગઈ હતી. દીવડા જેવો એકનો એક પુત્ર હતો તે પણ અકસ્માતમાં ખપી ગયો. ભીખ માંગવી એ પણ એક કળા છે, તે આ વૃદ્ધને કયાંથી આવડે? રસ્તાના એક નાકા પર શિર ઝૂકાવી હાથ લાંબો કરી એ રોજ ઊભો રહે. પાઇ-પૈસો કરતાં સાંજ સુધીમાં રૂપિયા મળતાં એ રોટલા ભેગો થતો. આજ પણ એ માથું ઝૂકાવી ઊભો હતો ત્યાં એક ગૃહસ્થ આવ્યા. એમનું હૈયું દ્રવી ગયું. કંઈક આપવા એમણે ખીસ્સામાં હાથ નાખ્યો. રે, પાકિટ તે ઘેર રહી ગયું. એ સજજને લાગણીપૂર્વક પોતાના બન્ને હાથમાં પેલાને હાથ ઝાલી કહ્યું: “
મિત્રો આપવું છે પણ કંઈ જ આપી શકતો નથી. ખીસું ખાલી છે.”
વૃદ્ધની આંખ અશ્રુથી ભરાઈ ગઈ. “તમે કહો છો, કંઈ જ આપી શકતો નથી, પણ તમે તે મને આજે સૌથી વધારે આપ્યું છે. માણસ એકલા રોટલાને જ ભૂખ્યો નથી; એને સહાનુભૂતિ અને લાગણીની પણ ભૂખ છે. આજ સુધી સૌએ સૂકો પૈસો આપ્યો છે. તમે તે મને પ્રેમ–હા, પ્રેમભીને રોટલો આપ્યો છે....”
