________________
463
હૃદય નયન નિહાળે જગધણી
રહેનાર, એના સેવકને ફિકર શી? એને તો એના શાસનમાં, એટલે કે
સ્વરૂપ શાસનમાં રહેવામાં લીલાલહેર જ હોય ! એને પછી કોઈ ગંજેરી, હોય, કે કોઈ સમ્રાટ સિકંદર હોય, કે પછી કોઈ નરપેટ-નરાધમ-નપાવટ હોય; કોઈ માઈનો લાલ એને આંજી નહિ શકે, એને આંટી નહિ શકે અને એને ગાંજી નહિ શકે.
નિષ્કામી, નિષ્કર્મા, નિરંજન, નિર્વિકલ્પ, નિર્મોહી નાથ જેના માથે હોય એ કર્મથી કેમ અંજાઈ જાય અને ગંજાઈ જાય? કર્મ જ એનાથી અંજાઈ જઈ પલાયન થઈ જાય. એ જ પોતે કર્મને આંજી, ગાંજી, માંજીને ચોખ્ખો થઈ જાય.
જીવન વ્યવહારમાં પણ કોઈ મોટા માલિક ટાટા, બિરલા, વાડિયા, અંબાણીનો સેવક હોય કે પછી વડાપ્રધાન યા રાષ્ટ્રપતિનો સેવક હોય તો, તેની પણ મોટાઈ અને ગૌરવ હોય છે. તો પછી આ તો ત્રણલોકના નાથ, ત્રિભુવનપતિ, ત્રિભુવન નાયક, સર્વજ્ઞ, સર્વદર્શી, અહમ્ ઐશ્વર્યથી યુક્ત અરિહંત ભગવંતના સેવક છે. આવા સર્વોત્કૃષ્ટ માલિકના સેવકની ખુમારી અને ખુદ્દારી પણ અનોખી ને અનુઠી જ હોય એમાં કોઈ નવાઈ નથી.
આ તો પરમાત્માના આલંબનથી, આત્માના આત્મસ્વરૂપની અને પરમાત્મસ્વરૂપની યથાર્થ ઓળખ થયા પછી, જિનશાસન ને સ્વરૂપશાસનથી ભાવિત એવા, બીજ પરમાત્મા-સમ્યગ્દષ્ટિ આત્માની આત્મખુમારી છે. આ તુમાખી નથી પણ આત્માની ખુમારી છે અને ખુદા મળ્યાની ખુદ્દારી છે. અનાદિકાલીન ગદ્દારીને દૂર કરવા આત્માની ખુમારી અને ખુદા મળ્યાની ખુદ્દારી જરૂરી છે. બીજાને ત્રાસ આપવો, મારવું, પીટવું, પડાવી લેવું, વિશ્વાસઘાત, દુર્જનતા, વગેરે ગદ્દારી કહેવાય. પરમાત્મા મળ્યાની પ્રતીતિ એ ખુમારી કહેવાય અને ખુદા મળ્યાનો આનંદ એ ખુદ્દારી કહેવાય.
સંસારમાં સરવાપણું છે જ્યારે સિદ્ધાવસ્થામાં કરવાપણું છે.
