________________
શ્રી ધર્મનાથજી ,
560
છે તેમ મારું મન હે પ્રભો! આપના ગુણોનું રસિક બન્યુ છે, આપના અનંતાનંત ગુણોના અભેદ પરિણમન સ્વરૂપ વીતરાગતા પ્રત્યે મારો મનરૂપી ભ્રમર સદા ખેંચાઈને આવે છે, અને તેનું જ આકર્ષણ છે, તેની જ ઈચ્છા છે. આપના ચીંધેલા સાધનાના માર્ગે જવા મારું મન તલસી રહ્યું છે. આપને છોડીને બીજે જઈ શકું, રહી શકું, ઠરી શકું તેવી મારી સ્થિતિ નથી.
હવે તો જ્યાં આપ ત્યાં હું અનાદિના અજ્ઞાન જનિત સંસારના રાહે જવાની મારી સ્થિતિ નથી. પર પદાર્થોને હવે મારા માનવા કે મારા કહેવા એ મારે માટે ત્રાસરૂપ છે. જે સ્વામીની સેવક ઉપર કૃપા ઉતરે છે તે સેવક સ્વામીના ચરણો છોડવા ઈચ્છતો નથી. - પ્રસ્તુતમાં યોગીરાજ મનરૂપી ભ્રમરનું દૃષ્ટાંત આગળ કરીને ધર્મનાથ પ્રભુ સમક્ષ બે હાથ જોડી પ્રાર્થના કરતા કહે છે કે હે ઘનનામી! એટલે કે આપ તત્ત્વથી એક જ સ્વરૂપવાળા હોવા છતાં સંસારી જીવો પોતપોતાની કલ્પના પ્રમાણે આપનું બાહ્યરૂપ કલ્પી ભિન્નભિન્ન નામથી આપની પુજા, ભક્તિ, સ્તવના કરી રહ્યા છે તો આપ હવે મારી આ અરદાસને-વિનંતીને સાંભળો કે હું આપનાથી અળગો થવા ઇચ્છતો નથી. પદ કજ- આપના ચરણકમળની રજ બનીને આપની સાથે રહેવા ઈચ્છું છું તો મારી વિનંતીને આપ સ્વીકારો! " ભ્રમર જ્યાં સુગંધ હોય ત્યાં ગુંજારવ કરે, છેવટે ભ્રમર કાષ્ટમાં વાસ કરે પણ દુર્ગધનું વાતાવરણ હોય ત્યાં ભ્રમર ગુંજારવ ન કરે. તેમ યોગીઓનું મન ભ્રમર જેવું હોય છે. તે પ્રભુના ચરણકમળમાં લીન બને
છે. મન જ્યારે પ્રભુભક્તિમાં કે સંતસમાગમમાં લીન બને ત્યારે ભ્રમરની - ઉપમા પામે છે અને બીજાના દોષો-નિંદા-કુથલી કરવામાં લીન બને ત્યારે
અનંતાનુબંધી કષાયભાવ આત્માના સર્વગુણોને રોકે છે.
