________________
તે પ્રજની સન્મુખ ઉપસ્થિત ન કરવી ? જે ખાતાથી તમામ ક્ષેત્રોને પુષ્ટિ મળતી હોય, તે ખાતાને સંપૂર્ણ રીતે પોષવામાં જે શાસ્ત્રીય કંઈ બાધ ન આવતો હોય, તો શા માટે તેવો ઉપદેશ કરવામાં આડકતરા રસ્તાની ખોજ કરવી જોઈએ ? “પરંપરા,” “પરંપરા ” કરી જેમ ચાલતું હોય તેમ ચાલવા દેવું, એ શું વ્યાજબી છે ? પરંપરા પણ ગામેગામ જુદી જુદી જોવાય છે. ત્યારે શું એ પરંપરા શાસ્ત્રીય છે? અને જે એ પરંપરા–એ રૂઢી શાસ્ત્રીય નહિ, કિન્તુ કાલ્પનિક જ છે, તો પછી સમયને ઓળખી તે કલ્પના ફેરવવામાં શા માટે અચકાવું જોઈએ ?
ધર્માચાર્યોને ધર્મ છે કે–તેઓએ સત્યનું ગેપન નહિ કરતાં યથાર્થ હકીકતને જનતા સમક્ષ સ્પષ્ટ રૂપે રજૂ કરી દેવી જોઈએ. ઉદાસીનતા પકડવાથી હવે ચાલે તેમ નથી. ઉદાસીનતા પકડીને છતી શક્તિને ગોપવનાર ધર્મગુરૂઓ ખરેખર પ્રાયશ્ચિત્તના ભાગી બને છે, એ વાત ભુલવી જોઈતી નથી. સમાજના કલ્યાણના નિમિત્તે કોઈ પણ સત્ય વિચારો પ્રકાશિત કરવામાં ભક્તોની દાક્ષિણ્યતા રાખવી, એ વ્યાજબી નથી.
અન્તમાં દરેક ગામના સંઘોને એ ભલામણ કરી વિરમું છું કે-સમયને ઓળખી બોલીઓમાં બેલાતું દ્રવ્ય સાધારણુંખાતામાં લઈ જવાનો ડરાવ કરે, અને જે દેવદ્રવ્ય હોય, તેને જીણોદ્ધારના કાર્યમાં વ્યય કરે.
તા. ક–જણાવવું જરૂરનું સમજું છું કે-ઉપર પ્રમાણે સાધારણ ખાતા તરફ મારું ધ્યાન હમણાંજ ખેંચાયું નથી, પરંતુ વર્ષોથી ખેંચાયું છે. કાશી તરફથી વિહાર કરીને ગુજરાત-કાઠિયાવાડમાં આવ્યા પછી મને આ વિચારો ર્યા હતા. અને તેથી જ ઉપરિયાળાતીર્થમાં સં. ૧૯૭૨ ની સાલમાં હું ગયે, ત્યારે ત્યાં મેળામાં એકત્રિત થયેલા લોકોને મેં સાધારણ ખાતાને પુષ્ટ કરવાનો ઉપદેશ આપ્યો હતો, જેના પરિણામે તે વખતે તે તીર્થમાં લગભગ પચીસો રૂપિયા સાધારણ ખાતામાં થયા હતા. જ્યારે દેવદ્રવ્યમાં માત્ર જે રકમ થઇ હતી. આવી જ રીતે મારા આ વિચારે હું મારા વિહાર દરમિયાન દરેક સ્થળે પ્રકાશિત કરતો આવ્યો છું, એટલે કોઈએ એમ સમજવાની ભુલ નજ કરવી કે-આ વિચારો હું હમણાં જ પ્રકાશિત કરું છું.
