________________
૫૧
નવવધૂ ?
અરુણભાઈ કાર્યક્તા વિધાતા હતા તે સ્થળે એક દીન ભિખારી માફક કરી અર્થે જવું પડયું, અને તે પણ ન મળી ! આ અભિમાન અને વેદનાથી સુરેશનું હૃદય ચૂ થઈ ગયું હતું.
કમળાએ પળભરના મન પછી જરા સંદિગ્ધ સ્વરે કહ્યું એ ન માની શકાય. એટલી વારમાં જગ્યા પૂરાય જ નહિ. અરુણ કદાચ તને સ્થાન આપવા ન ઈચ્છતા હોય ! ”
સુરેશ મન બેસી રહ્યો. પુત્રના કરમાયેલા ચહેરા સામે જોઈને માતાનું હૃદય ભરાઈ ગયું. સંસારથી અનભિજ્ઞ પ્રાય કિશોર અને અબાધ પુત્રના માથા પર પોતે કેવો વિરાટ પર્વત જે સાંસારિક બેજ મૂકી દીધો છે ! એ બેજ સુરેશથી સહન થઈ શકશે નહિ ત્યારે ? આહા ! કચરાઈ જ જાય ને! અને એ અભિશાપ માતાને કેવા લાગશે ? કમળા ધ્રુજી ઊઠી.
સુરેશના પિતા મોતીલાલ ઓરડામાં આવ્યા.
“સુરેશ જેવી રીતે મેનપણે આવ્યું હતું તેવી જ રીતે ચાલ્યા ગયે. | માતાના નયનેમાં આંસુ અને માતાના હૈયાનું દર્દ ગમે તે રીતે સહી શકાય તેમ હતું, પરંતુ સદાયે હાસ્યમય રહેતા પિતાના વદન પરની કારમી વેદના એક પળ માટે સહી શકાય તેમ નહોતી.
સુરેશ કાન્તાને શોધવા લાગ્યઃ ગૃહનું સઘળું કાર્ય પૂરું કરીને સંધ્યાના આછા અંધારા વચ્ચે દેહને છૂપાવીને નિર્મળા અગાશીના એક ખૂણામાં બેઠી હતી. તેના નયને સામે અતીત કાળનું એક સુમધુર દક્ષ્ય રમી રહ્યું હતું. એ દશ્યમાં નિર્મળા વિભેર બની હતી : “ચાંદનીથી જળહળતી રાત્રિએ અરુણ ઉષાને લઈને અગાશી પર વિચરતો હતે. અરુણને બંસરીને બહુ નાદ
