________________
૧૧૫
દષ્ટિએ તેઓ તેરમાં ગુણસ્થાનકે હોય છે. પરંતુ દેહ હેવા છતાં તેઓ દેહાતીત હોય છે અર્થાત વિદેહી હોય છે. એટલે કે દેહભાવનો સદંતર અભાવ હોય છે એ વિદેહી કેવલિ ભગવંતે જ્યારે આયુષ્ય કાળ પૂર્ણ થવાં આવે છે. ત્યારે સિદ્ધા-મા બનતાં પહેલાં પિતાના આત્માની પરમસ્થિરતા, પરમ અક્રિયતાને પ્રાપ્ત કરવા પૂવે સઘળાં ય વેગવ્યાપારનો નિરોધ કરવાની શૈલેશીકરણની જે પ્રકિયા અલ્પકાલીન કરે છે તેને ચૌદમું ગુરુસ્થાનક અર્થાત્ એવી કેવલિ ગુણસ્થાનક કહે છે. ત્યાં અચાગી કહેતાં ગમભાવ નથી હેતે પરંતુ ગવ્યાપાર એટલે કે ગકિયા અલ્લાવ હોય છે. સદંતર કય એ ની હોય છે. એના અંતે દેહત્યાગ કરી તેઓ વિદેડી અવસ્થામાંથી અડી અવસ્થામાં ચાલી જઈ કૃતકૃત્ય થઈ સિદ્ધ પરમાત્મા બની જાય છે.
આવી આ પરમાત્મા–સિદ્ધાત્મા થવાની સાધના જે જી. અંતરમુખી થઈને કરે છે તે સહ અંતરાત્મા છે. આ અંતરમુખી બનેલ સાધક આત્મ સાધનાના-ગુણસ્થાનકના ક્રમમાં શોધ ગુણસ્થાનકથી બારમા ગુણરથાનકની અંદર હોય છે.
હિમુખી જીવ, અંતરમુખી જીવ બનતાં પૂર્વે પિતાના તામસભાવ અર્થાત્ દૂeભાવ ત્યજી રાજસભાવમાં આવે છે.
જ્યાં દુર્જનતા નથી હોતી પણ વિલાસીતા અને ભગવૃત્તિ હોય છે. તામસભાવમાં દુર્જતા હોય છે. લુંટી ખાવાની વૃત્તિ હોય છે. એમાં “મારું” એ તો “મારું” જ ના ભાવની સાથે ‘તારુ” એ પણ “મારું” ને ભાવ હોય છે. જ્યારે રાજસભાવમાં “તારું ભલે “તારું રહ્યુંતારુ” મારે ન જોઈએ પણ “મારું” એ “માયું છે. હું એને હકદાર છું અને
