________________
- ૧૧૦ :
રૂધિરસ્તા
શક્તિ હતી તે હું તમારી પાસે આટલો ન કરગતરત. હવે મારી બધી બાજી તમારા હાથમાં છે. ”
કાળજામાં સૂયા ભોંકાતા હોય એવી વ્યથા અત્યારે કુરૂવિંદ ભોગવી રહ્યો હતો, આ જ મહારાજાનો નાને–લાડીલો કુંવર આજે મહિનાઓ થયાં, પિતાની બિમારીને લીધે પુરું ખાઈ શક્તો નહાતાપુરો આરામ પણ લઈ શકતો નહોતો. આજે અવાફ બનોને પિતાની દીનતા નિહાળી રહ્યું છે. કિંકર્તવ્યમૂઢ બની પોતાના અંતરને અને પિતાના નિષ્ફર આશાવાદને તળી રહ્યા છે.
મહારાજા એની મુંઝવણ જોઈ શક્યા. એમણે કુરૂવિંદની સહેજ પાસે આવી એના માથા ઉપર વાત્સલ્યભર્યો હાથ મૂકો અને છેલ્લી ભીક્ષા માગતા હોય તેમ પૂછ્યું: “ કહે, બેટા, મને જીવાડશ?” | કુરૂવિંદને હવે બેલ્યા સિવાય છૂટકે જ નહતો. એની લાલચોળ બનેલી આંખે સહેજ ઉઘડીઃ મહામહેનતે માત્ર એટલું જ બોલ્યાઃ જઉં છું, પિતાજી!”
આજે એ કવિ એની ટિકા, જન-જા
- દસ-વીસ ઘોડેસ્વારને લઈને, ધનુષ-બાણ સાથે કુરૂવિંદ અરણ્યમાં રઝળે છે. એની દષ્ટિ હરણીયાંને શીકાર શોધી રહી છે. આજે એ કુરૂવિંદ મટી ગયો હતો. એને ભાન જ નથી રહ્યું કે પિતે કોણ છે અને શું કરવા બહાર નીકળે છે. ઘેડે જે તરફ લઈ જાય છે તે તરફ પોતે પણ ઘસડાય છે.
સૈનિકે પણ મુંગા મુંગા તેની પાછળ તણાય છે. એમને પૂછવાનું મન ઘણુંય થાય છે કેઃ “ રાજકુમાર ! આપણે ક્યાં જઈએ છીએ?” પણ કેજીની હિમ્મત પૂછવાની નથી ચાલતી. પેટની ખાતર નોકરી કરનારામાં એટલી હામ સંભવે પણ શી રીતે ?
એના મનમાં એક તુમુલ તોફાન ચાલી રહ્યું છે. પિતાજીની પ્રેરણુ! પિતાજીની આજ્ઞા ! પિતાજીને આગ્રહ! પિતાજીની
