________________
૧૬૨
સમ્યગ્દર્શન
ન્યાયે રાજાને ભવરાગથી મુક્ત કરવા તેવાજ આકરા ડોઝ હવે આપે છે. એટલે કે પતિવ્રતા સતી સ્ત્રી પતિને ન કહેવા જેવુ... છેલ્લે પતિના આત્મશ્રેયાર્થે કહે છે :- િિહિત રાય। જયા તયાવા, મણે રમે કામ-ગુણે પહાય !
એક્કા હુ ધમ્મા નરદેવ । તાણું,
ન વિજજઈ અન્નામહેહ કિચિ ॥૪॥
હે રાજન્ ! આ બધા મનારૂ કામગુણેને અર્થાત્ કામભોગાને છેડીને પણ યારે – ત્યારે તારૂ મરણ આવશે ત્યારે ‘ એક માત્ર ધર્મ જ તારૂક રક્ષણ કરશે. અહી ( આ લેાકમાં) ધમ સિવાય બીજું કાઈ રક્ષણ
હાર નથી.’
-
જૈન સિદ્ધાંતમાં પતિવ્રતા સતીને મુખે પતિના આત્મહિતાર્થે સભળાવેલા આ શબ્દો – શ્રતજ્ઞાન – અનુપમ છે. અનાદિ અન’ત કાળની માહનિદ્રામાંથી રાજાને જગાડવા રાણીએ એવીજ આકરી ભાષાના પ્રયોગ કર્યો છે. રાજા પોતાના પતિ હાવા છતાં આગલી ગાથામાં ને અટો રાજાને તુ’ કારા કરે છે. ‘ રિિિસ રાય... ! ' રાજા ! તું મરવાના છે – તેમ કહે છે. એમાં તિરસ્કારના ભાવને મદલે ખરેખર તા પરમાથ હેતુ છે. તે એ છે કે રાણી ‘ સત્ય વાત’ ને હેતુપૂર્ણાંક અતિ કઠોર હૃદયને આરપાર વીંધી નાખે તેવી કડવી ને કઠોર ભાષામાં કહે છે જેથી રાજાનુ પુરૂષત્વ જાગી ઊઠે. રાજાને ખરેખર ઘા લાગે કે એ બદામની
6
-
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
