________________
બે મુલાકાતી બાનુઓ
૩૧૯ મેડમ” શબ્દ સાંભળતાં જ દ ગીશ ચક્યો. તેણે એ શબ્દ કઈ દિશામાંથી આવ્યો તે તરફ નજર સ્થિર કરવા પ્રયત્ન કર્યો, પણ પછી પોતાના હાથ ઉપરના બીજા ઠંડા હાથને સંબોધીને જાણે કહ્યું, “કોણ મૅડમ પધાર્યા છે? હવે મને મરવાનું દુ:ખ નહિ લાગે. કારણ કે મને તેમણે યાદ કર્યો છે.”
‘મરવાનું' શબ્દ ઉચ્ચારતાં જ મૅડમની આંખોમાંથી મોટાં મોટાં અશ્રુબિંદુ ટપકવા લાગ્યાં.
દ ગીશનો હાથ મૅડમના હાથમાં જાણે આંચકા લેવા લાગ્યો; જાણે મૃત્યુ સાથે છેવટની ખેંચાખેંચ ચાલતી હોય.
મેડમે પોતાનાં આંસુ લૂછવા હાથ ઊંચો કર્યો, પણ મોં ઉપર બુરખાની પટ્ટી હતી, તે તેને યાદ ન રહ્યું. તરત જ તેણે એ પટ્ટી માં ઉપરથી ખેંચી કાઢીને નીચે ફરસ ઉપર નાખી દીધી અને આંસુ સમેત પોતાનું મ દ ગીશના હાથ ઉપર મૂકી દીધું. દ ગીશ એકદમ ચીસ પાડી ઊઠયો; કારણકે ભૂલથી તે પોતાનો તૂટી ગયેલો બીજો હાથ ઊંચકવા ગયો હતો. તે હાથના પાટા ઉપરનું લોહીનું ધાબું ખાસું વધી ગયું. દ ગીશે વેદનાની કરુણ ચીસ નાખીને માથું ઓશિકા ઉપર ઢાળી દીધું.
મૅડમ વીજળીનો આંચકો લાગ્યો હોય તેમ આખે શરીરે કંપી ઊઠી. તેણે પોતાની જોડીદારને કહ્યું, “બહેન ચાલ, ચાલ, અહીં હું વધુ ઊભી રહીશ તો કંઈક ને કંઈક વધુ મૂરખામી કરી બેસીશ.”
આમ કહીને તે તરત દાદર તરફ દોડી. પેલી જોડીદારે મૅડમની બુરખા-પટ્ટી જતાં જતાં ઉઠાવી લીધી અને પોતાનાં કપડાંમાં છપાવી દીધી.
મૅડમ પોતાના કમરામાં પાછી પેસી ગઈ ત્યાર બાદ મોંતાલેએ તહેનાતી બાનુઓવાળા પોતાના કમરામાં જઈ તરત ટેબલ પાસે બેસી નીચેની ચિઠ્ઠી લખી નાખી–
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
