________________
३२
सूक्तमुक्तावली त्री हती. दीर्घपृष्ठ नामे तेनो मंत्रि हतो. संसारथी विरक्त थई जव राजाए वृक्षावस्थाये चारित्र ग्रहण कयु. ते लणेला नहोता, तेथी बीजा साधुउने नणता देखी तेमने जणवानी घणी ईछा थई परंतु काई श्रावड्युं नहीं तेथी सोच करवा लाग्या. गुरुए कह्यु के, महानुनाव ! सोचना करे शुं थाय ? तमे चारित्रव्रत सावधान थई पालो, तपसंजमने विषे तत्पर रहो. पड़ी ते तेमज करवा लाग्या. एक वखत ते जवराजरुषीश्वरने एवी श्छा थई के, संसारी ने वंदावा माटे जालं. एम विचारी गुरु पासे आज्ञा मांगी. तेवारे गुरुए कहूं के जवा श्छो बो पण संसारी ने शो उपदेश देशो ? जवराजरुषी बोल्या के उपदेश देवानी तो मारामां शक्ति नथी, महारं मन तो मलवान थयुं जे. ते वारे गुरुए जवानी आज्ञा श्रापी. पनी जवराजरुषी त्यांथी चाली निकल्या. मार्गमों श्रावतां पोताना मनमा विचार करवा लाग्या के, जाउं बुं तो खरो! पण पुत्र प्रमुख वांदवा श्रावशे ते वखते कदेशे जे, स्वामी, श्रमप्रत्ये कांईक उपदेश द्यो. एवी विचारणाए साधु चाल्या जाय बे एवामां फट्यु फुट्युं जवनुं एक क्षेत्र आव्यु. ते क्षेत्रमध्ये तेनो धणी चारे बाजु फरतो चोकी करतो हतो. ते वखते त्यां पागल एक गर्दन (गधेमो) ते जव नक्षण करवामाटे फरतो हतो ते पेला क्षेत्रधणीना जोवामां आव्यो. गर्दनने जव खावा आवतो जोई ते एक गाथा गर्दजप्रत्ये बोल्यो. ( गाथा फांगटीयो ) उहावसीपोहावसी ॥ ममंचे निरखसी ॥ जाणीयो मेंतुह अतिप्पा ॥ जवंप्पेउसी गकहा ॥ १॥ अर्थ- “हे गधेमा तुं श्राघो पाठो फरे , हुं तुजने जोड डं, में तहारो अभिप्राय जाएयो, तुं ए जवमा पेसवानुं करे बे." या प्रमाणे देत्रवालाए ए फांगटीयो गधेमाने घणी वखत कह्यो ते जवरुषीए सांजव्यो. तेने वारंवार याद करवाथी
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
