________________
होय तो तेना मुखव होय ते शहरे का के
१४
सूक्तमुक्तावली अर्थवर्ग होय तो तेना मुख आगल वात कहीये ते प्रमाण. पुन्यसारे कडं के, तमारे जे दुःख होय ते अमने कहो. कह्या विना शी खबर पडे कोने कोना मननी ? गुणसुंदरे कह्यु के-लारवटे श्लोक तमे लख्यो तो खरो ? पुन्यसारे जणाव्युं जे-ए वात तो खरी. पली तेणे बधी वातनो नेद कह्यो. ते सांजली. पुन्यसारे पोताना घर थकी स्त्रीनो वेष मगावी आप्यो. सघली वातनी खवर पमी तेथी राजादिक सर्वे विस्मय पाम्या अने खुशी थया. तेबारे रत्नसार शेठे राजाने विनती करी जे, हवे महारी पुत्रीनी शी वहे. राजाए जणाव्युं के, ए पण पुन्यसारनी स्त्री थई. एवो न्याय थवाथी रत्नवती पण पुन्यसारनी नार्या थई. पुन्यसारे तेने सन्मानीने घणो मान मर्तबो वधार्यो. ते पूर्वनी वार्ता जाणे जूली गयां होय तेम लेश मात्र पण संचारता नहोता. पली गुणसुंदरीने पति प्राप्त थयानी वार्ता वसनीपुरे गई. त्यां रहेली तेनी बए बहेनो पुन्यसारने त्यां ावी. ते मली आठे स्त्रीउनी साथे दोगंदक देवतानी परें पुन्यसार सुख जोगवे बे. श्राखा नगरमां तेमज आसपासना मुलकमां पुन्यसारनो जस घणो विस्तारवंत थयो. एवे अवसरे चार ज्ञानना धरणहार शीलंधराचार्य श्रावीने ए नगरना उद्यानने विषे समोसर्या. वनपालके वधामणी कही. तेने राजाए घणुं अव्य श्रापीने खुशी कर्यो. पठी सर्व परिवार लेई राजा गुरुने वांदवा
आव्यो. राजा, पुरंदर शेठ, पुण्यसार आदि सर्वे विधिपूर्वक गुरुने वांदीने यथोचित स्थानके बेग. गुरुए धर्मदेशना दीधी. तेमां एम जणाव्यु जे – “ यतः ॥ अपारे संसारे, कथमपीसमासाद्यनृनवं ॥ नधर्मयत् कुर्यात्, विफलजन्म निगमयतिवं ॥१॥ देशना सांजलीने पुरंदरशेठे गुरु महाराजने प्रब्युं जे- स्वामी ! पुन्यसारने पामतां एवडी विमासण केम थई ? गुरु कहे के
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
