________________
भाषान्तर सदित.
१७ री ? जे कारज होय ते कहो ? पुरंदर शेठे की, के, अमारो पुत्र अने तमारी पुत्रीनो विवाह मेलवो तो रूटुं. रत्नसारे हा कही. ते वखत रत्नावली पासे बेठी हती तेणीये ते वात सांनली तेथी त्रटकीने बोली जे, ए पुन्यसारने हुं नहिं परj. बी. जाने परणवानी हा, पण एनी साथे ना. अथवा परण्या विना रहु. पण सर्वथा प्रकारे करी एने तो ढुं नही परj. कन्या-बोलवं सांजलीने पुरंदर शेठ बोल्या जे, ए पुत्री अत्यारथी एम करे तो आगल ए शो उघाड करशे ? रत्नसार शेठे तेमने कडं के, शेजी ! आप घरे पधारो. ए बालीका जोली ने, काई समजती नश्री, माटे एनां कदेण मनमां न लावशो ! अर्थात् एना बोल्या सामुं न जोशो. हुं ए पुत्रीने समजावी हा जणावं बुं. एम दीलासो दे शेग्ने शेरी सुधी वोलावी आव्या. पुरंदर शेठे घेर आवी त्यां बनेली सघली हकीकत पुत्रने कही संजलावी. पुन्यसार पोताना मनमां समज्यो के, ए मने परणशे नही. माटे हवे तो एने परणी शकाय एवो कांक उपाय करवो जोश्ये. पठी तेणे पोताना बापने कुलदेवीनुं आराधन करवाथी तेणीये प्रसन्न थई पुत्र प्राप्यो हतो एवं लोक वाक्ये सांजलेढुं होवाथी विचार्यु जे, हुं ए मातानो आपेलो दीकरो बुं, माटे माता पुत्रनी सार करशे. तेथी तेनुं आराधन करूं तो महारूं कार्य निःसंदेह सिद्ध थशे. एम धारीने धूप दीपादिकनी सामग्री मेलवीने तेणे देवीनुं श्राराधन कर्यु. देवीए प्रत्यद थ पुब्युं के, हे पुत्र ! शुं कहे ? मने केम आराधी डे ? पुन्यसारे जणाव्युं जे, हे माता ! तमे मुजप्रत्ये रत्नवतीने परणावो. देवीए कह्यु के, जा, तुं एने परणीश, पुन्यसार कहे के, जोज्यो मा, वचनमां खामी न पडे ! देवीए कह्यु के, जा, ए कन्या में तुजने आपी. ते वचन लेई पुन्यसार उठ्यो. पालो
२८
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
