________________
भाषान्तर सहित.
१५५ ॥ अथ सत्य विषे ॥ गरल अमृत वाणी साचथी अग्नि पाणी, सुज सम अहिराणी साच विश्वास खाणी, सुपसन सुर कीजे साचथी तेतरीजे, तिण अलिक तजीजे साचवाणी वदीजे॥५॥
नावार्थः-सत्य थकी सर्प- जे गरल होय ते पण अमृत थाय अने सत्य थकी अग्नि पण पाणी थाय, सत्य थकी रूमो जस कीर्ति पामे, सत्य थकी सर्व जगत्र विश्वास थाणे अर्थात् सत्य ए विश्वासनी खाण , सत्य थकी देवता पण प्रसन्न थाय, ए सर्व सत्यपणाथी पामीये, ते माटे मृषावाद बांमीने सत्य वाणी बोलीये. ५७ जग अपजश वाधे कूमवाणी वदंतां, वसु नृपति कुगत्यें साख कूडी नरंतां ॥ असत वचन वारी साचने चित्त धारी, वद वचन विचारी जे सदा सौख्यकारी ॥ ७ ॥
जावार्थः-जूग बोला थवाथी अर्थात् जूळ बोलवाथी जगत्नेविषे अपजशनो पमहो वागे, ( जुड) वसुराजा खोटी शाख जरवाथी नर्के गयो, माटे असत एटले जूतु वचन गंडीने सत्यवाणी बोलवी. वली जे वचन बोलq ते विचार करीने बोलवू, के जे हमेशां सुखकर थाय. ५७ ॥ कूडी साख नरवायी नर्के जनार वसुराजानो प्रबंध ॥
खीरकदंबक नामना अध्यापकनी पासे तेनो पुत्र पर्वत, वसुराजा तथा नारद, ए त्रण जण साथे लण्या हता. ते अध्यापके काल को एटले पर्वत अध्यापक थयो. एकदा फरता फरता नारद, पर्वतने त्यां श्राव्या. ते वखत "श्रज होतव्यं” एवो पाठ ते पोताना शिष्योने जणावतो हता. तेणे तेनो अर्थ क
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
