________________
भाषान्तर सहित.
१२५
( मरण ) पमाकुं. पठी ते त्रुटी खाटली उपर मस्तकना केश बुंटा मुकी पोताने हाथे दील वलुरी नाखीने चिंतातुर चढेरे आलोटती पमी. थोमी वारे राजा त्यां श्राव्या, तेमणे राणीने श्रमणडुमणी घालोटती देखीने पुक्युं के, याज याम केम सुती बुं ? राणी बोली के, कांई कहेवाय एवं नथी. राजाए आग्रह करी समसगरा देई पुग्यं. त्यारे कयुं के, हे स्वामी ! हवे या नगरमां रहेवाय एवं नथी. राजा कहे के, एवकुं शुं बे ? तेनुं कारण तो मने कहे ? जे दुःख यतुं होय ते अगर तने कोईए नवी होय तो ते पण कहे ? बात कह्या विना उपाय न थाय, माटे जे होय ते जलदी कहे ? तेनो उपाय करी तहारुं दुःख दूर करूं. पठी राणीएक के, " महाराज ! याप ज्यारे रयवाडी ये पधार्या, त्यारे सुदर्शनशेठे महेलमां श्रावीने महारी शीलनी वामी viगवाने घणो प्रयत्न कर्यो. घणाज बलात्कारे करीने पण में महारो याचार राख्यो. परंतु ते वखतनी महारी काया कंपे बे,
हवे हीं रहेवाने पण महारुं मन मानतुं नथी. राजाए ते सांजलीने तुरतज सुदर्शनशेठने पकडी लाववा ध्वंस अर्थात् लश्करी तुकडी मोकली. तेने पकमी लाव्या एटले पाधरो स्मशाननेविषे शूलीए चडाववा मोकली दीघो. लोकमध्ये दादाकार थयो. शेवने शूलीए चढावतां तेना अखं शीलगुणे करी शासननुं रखोपुं करनार शासना देवीए घ्यावीने तेनो महिमा aaraar सारु शूली जांगीने सिंहासन कर्यु. ते अधरनुं धर देवतानुं विमान थ रहे तेम रधुं वली शेठना उपर फूलनी वृष्टी थई. देवतानी आकाशने विषे वाणी यई के, शुद्ध शीलना धरणहार सुदर्शनशेवने श्रावो उपद्रव्य कस्यो बे, तेने हुं शिक्षा देईश. याकाशमां थतो यावो घोष सांजलीने राजा सहित नगरना लोको जयजांत थया थका तेनी पासे यावी
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
